හිමි තුම පරම සැපත ය.
දාවිත්ගේ මික්තාම් නම් කාව්‍යයකි.
1 දෙවිඳුනි, මම ඔබ සරණකොට ගතිමි.
එබැවින් මා රැකගත මැනව.
2 මම මෙසේ කීමි:
”සමිඳුනි, ඔබ මාගේ සමිඳාණන් වහන්සේ ය, මාගේ සව් සම්පත ය.
ඔබ හැර අන්කිසි සෙතක් මට නැත්තේ ය.”
3 මිහි මත වසන බැතිමත්හු උතුම් වන්නෝ ය;
ඔවුන් පිළිබඳ විපුල සතුටක් මට ඇත්තේ ය.
4 අන් දෙවි පිහිටක් පතා දුවන අයගේ දුක බොහෝ වන්නේ ය.
පානීය ලේ පූජා මම ඔවුන්ට නොපුදන්නෙමි;
ඔවුන්ගේ නාම මා මුවින් නොපවසන්නෙමි.
5 සමිඳුනි, මාගේ උරුමය හා ඉරණම ඔබ වහන්සේ ය.
ඔබ, ඔබ පමණක් ම මා උරුම කොටස රක්නා සේක.
6 මාගේ වතු පිටිවල සීමා රම්‍ය තැන්වල පිහිටා ඇත්තේ ය.
මා සතු උරුමය ප්‍රියංකර ය.
7 මට උවදෙස් දෙන හිමි තුමන් හට තුති කරන්නෙමි.
රෑ යාම්වල දී මා සිත්සතන්හි නුවණ පහළ වන්නේ ය.
8 හිමි තුමන් නිරතුරු මා අබියස තබාගන්නෙමි.
මා දකුණු පස එතුමාණන් වැඩ වසන බැවින් මම නොසැලෙන්නෙමි.
9 එබැවින් මසිත උදන් අනයි;
මහද ප්‍රීතියෙන් පිනා යන්නේ ය;
මා ගත සුරැකි ව ඇත්තේ ය.
10 මන්ද, ඔබ මා පාතාලයෙහි නොරඳවන සේක;
ඔබේ දැහැමි තැනැත්තාට ජරාපත් වීමට ඉඩ නොදෙන සේක.
11 ඔබ මට ජීවන මඟ හෙළි කරන සේක.
ඔබ අබිමුවෙහි පිරිපුන් සතුට මට වන්නේ ය.
ඔබ දකුණු පස සැප සම්පත් සදහට ම ඇත්තේ ය.
